Mama van Axelle vertelt

Wat ooit een droom was en zou blijven, werd plots realiteit . Ons leven zou plots veranderen. Na jaren van fertiliteitsbehandelingen, van hormonen nemen tot eicel donatie, werd ik plots onverwacht zwanger. We waren op vakantie in Egypte, daar kreeg ik een zware blaas ontsteking . Dokter bezocht daar en de nodige medicijnen gekregen. Je begint wel beetje te dromen: 'Zou ik toch zwanger zijn??" Thuis gekomen en toch uit nieuwsgierigheid een test gaan kopen.

Met een klein hartje doe je de volgende ochtend de test. En ja hij gaf + 3 weken aan . Mijn wereld stond op z'n kop want ik geloofde het niet. "Dat kon niet, het zou wel van het scherm van de test gaan" dacht ik. Nee hoor, het bleef staan. Een afspraak die zelfde dag gemaakt bij de dokter, bloed getrokken en spannend wachten op het resultaat . En ja ik zou toch 5 weken kunnen zijn. Die week nog een afspraak versiert bij de gynaecoloog, ik was 3 maanden zwanger. Effe bekomen bij de gynaecoloog want dat had ik niet verwacht.

Wat er dan door je heen gaat als je dat hartje hoort kloppen en de echo ziett is onbeschrijfelijk. Tranen van geluk , angst ...

Na wat informatie bij de Voorzorg kwam ik uit bij iemand die je zou begeleiden tijdens een bevalling. Een doula zou het noemen. Nooit van gehoord maar mijn nieuwsgierigheid was groot. Zo kwam ik bij Veerle terecht, zij zou alles komen uit leggen over hoe een doula werkt, wat het kost en je gerust stellen. Jaja ik was nog niet overtuigd, maar ik en pijn: wij zijn niet de beste vrienden en je hoorde al veel horror over bevallen . Na veel wikken en wegen hebben mijn partner en ik samen gekozen om het toch te doen. We zouden samen dingen bespreken en ze zou beschikbaar zijn als je haar nodig had. We hebben dan ook samen een cursus bij Veerle gevolgd over borstvoeding en ik was er klaar voor .

Bij mijn wekelijks bezoek aan de gynaecoloog was alles dik in orde: de baby zat goed en ik was er klaar voor. Nu kreeg ik die avond na het bezoekje aan de gynaecoloog een bloeding. Angst overviel mij ondanks alle voorbereidingen. Naar het ziekenhuis gegaan, de gynaecoloog was tijdens mijn bezoekje wat brut geweest en daar kwam die bloeding van. Ze stuurden ons terug naar huis. Gelukkig want ik had niet eens iets klaar staan, ik zou toch nog niet bevallen: het was nog maar de 11 en ik zou pas de 25 bevallen volgens de berekening.

Het bloeden was niet gestopt, ik dus terug naar het ziekenhuis die namiddag. Nu zou het een blaasontsteking zijn en met een medicijn sturen ze ons weer terug naar huis en alles zou goed komen. Die nacht niks geslapen en ik kreeg steken om de paar minuten. Maar dat kon niet dacht ik, ik zal mij dat wel inbeelden. Ventje ook al beetje ongerust want wie weet komt het wel . Dus ik dacht: "bel even naar Veerle". Gelukkig stelde zij mij gerust. Ze gaf de tip om een douche te nemen en even naar de vroedvrouw Katrien te bellen om zeker te zijn.

Mijn pijn verdween niet na het douchen. Mijn moeder was thuis om te poetsen. De vroedvrouw was er en Veerle kwam. Mijn ventje vertrouwde het ook niet dus die kwam ook terug na huis.

En ja hoor tegen de avond terug Veerle gebeld: ik kreeg weeën die wel heviger waren dan die van de ochtend. Veerle en mijn ventje hebben mij op elk gebied erg gesteund, zolang het nog kon zijn we thuis gebleven. Na een tijdje moesten we naar het ziekenhuis: weeën van 8 minuten, dat was te intens . En ja hoor ik werd aan de monitor gelegd er werd activiteit gemeten . En naar mate de nacht vorderde, werd dit erger en erger. We hadden gekozen voor de verloskamer met bad want dat leek me wel wat. Dus zo geprobeerd maar omdat ik al 2 dagen niet of nauwelijks geslapen had en echt op was, heb ik een epidurale gevraagd . Ik voelde mij hier enorm schuldig over maar ik was blij het gedaan te hebben . Ik kon wat rusten alsook mijn ventje en Veerle want zij was er ook nog steeds. Na paar keer gecontroleerd geweest te zijn op opening was het dan zo ver: om 8 uur had ik 10 cm . Ik dacht: "Geweldig, sebiet is de baby er." Jammer genoeg ging het niet zo vlot. Het persen duurde lang en ik werd erg moe. Toen heeft de gynaecoloog beslist om te helpen . Uiteindelijk werd mijn meisje geboren met de zuiger. Ik durfde mijn ogen niet openen want ik was bang. Tot ze op mij lag, durfde ik niet kijken. Toen ze me vertelden dat het een dochtertje is, heb ik gehuild. Het moment dat je je baby vasthoudt, is gewoon onbeschrijfelijk.

We zijn Veerle enorm dankbaar want zonder haar in het verhaal zouden we nooit deze mooie ervaring hebben beleefd . Zij was er van begin tot einde en dit betekende enorm veel voor ons . Dus bij deze: Veerle, je bent een top vrouw! Doe zo verder...