Mama van Jasper vertelt...

Mijn eerste zwangerschap en bevalling verliepen niet van een leien dakje. Toen ik zwanger was van de tweede wou mijn mama, die er bij was bij de eerste, geen tweede bevalling meer meemaken. Ik kon het haar niet kwalijk nemen maar gezien ik een bewust alleenstaande mama ben, wou ik er wel iemand bijhebben. Dus ging ik op zoek naar een doula. Google was mijn hulp en ik vond de website van Veerle. Mailtje gestuurd en afspraak gemaakt. Korte tijd later zagen we elkaar voor het eerst. Ik vond dat best wel spannend want als zij het niet wou doen had ik weinig alternatief. Gelukkig bleek al snel dat Veerle het zag zitten en ik voelde mij ook op mijn gemak bij haar dus dat probleem was opgelost. Veerle slaagde er die eerste ontmoeting in om mijn bevalling waar alles mis ging om te zetten in een bevalling waar één ding misging en al de rest daar uit voortvloeide. Dat maakte de berg die voor mij lag een stuk kleiner.

We zagen elkaar nog een keer of twee voor de bevalling en wisselden mails uit. Hierbij bespraken we wat ik graag wel of niet wou bij de bevalling en kon ik mijn bevalplan telkens aanpassen en verbeteren. Ze bracht ook Elke mee die nog in opleiding was als doula en er graag ook bij wou zijn. Geen probleem voor mij want ik had dubbele ondersteuning en als er dan iets mis zou gaan kon er iemand bij de baby blijven en iemand bij mij.

Op bijna 38 weken zwangerschap ging ik met bevallingsverlof. Op dag twee daarvan voelde ik de baby de hele dag bijna niet. Na alles geprobeerd te hebben zonder reactie ging ik naar het ziekenhuis voor controle. Gelukkig was alles ok. Veerle en ik hadden meteen een generale repetitie (per sms dan toch) gehad en dat was net op tijd want alhoewel de gynaecoloog zei dat het nog niet voor direct was braken 12u later mijn vliezen.

Het was 4.57 u ’s ochtends en ik had nog geen weeën. Na eerst maar wat opruimen en douchen belde ik Veerle rond 5.45u uit haar bed. Ik vertrok nog niet onmiddellijk naar het ziekenhuis maar we moesten alle twee een stuk rijden dus beter snel waarschuwen. Toen oma er was om op grote broer te letten bracht opa mij naar het ziekenhuis. Daar werd ik meteen aan de monitor gelegd en kreeg ik de boodschap dat mijn doula er was. Op het moment dat ik vroeg waarom die niet binnen mocht had Veerle hetzelfde idee en kwam de kamer binnen gewandeld. Na het bespreken van een plan van aanpak met de gynaecoloog gingen we op wandel. We stonden al snel terug buiten het ziekenhuis en gingen op de parking een rondje doen. De weeën namen toe in sterkte en frequentie en ik had al snel genoeg van het rondlopen. Binnen moest ik weer aan de monitor en toen mocht ik in het bevalbad. Dat voelde eerst heerlijk en Veerle wist door op mijn onderrug te duwen de weeën mee op te vangen. Al snel was er echter geen houding meer die comfortabel voelde en nam de pijn almaar toe. Ik wou een epidurale. Ook dat stond in mijn bevalplan. Geen pijnstilling tenzij ik het zelf vraag en dan wil ik ze ook echt. De verpleegster dacht nog wat tijd te rekken maar uiteindelijk werd er toch een epidurale geplaatst. Ik had bijna volledige ontsluiting maar voelde mij plots heel slecht. Gelukkig bleef Veerle heel rustig en na wat zoeken was de oorzaak gevonden. Weinig eten en een zware inspanning gaan niet goed samen dus kreeg ik een infuus met suiker. Een uur later was ik opgeknapt en kon aan het zware werk beginnen. Dat ging veel vlotter dan bij de oudste. Twintig minuten persen en zonder externe hulp was Jasper daar. Die deed het meteen heel goed en mocht in tegenstelling tot zijn broer bij mij blijven. Omdat ik dit de eerste keer gemist had was het voor mij heel belangrijk dat dit nu wel kon. Veerle bewaakte ook toen mijn wensen want een overijverige verpleegster wou na 5 minuten de statistieken al invullen. Na een uurtje werd Jasper dan gewogen en gemeten en konden we naar de kamer. Daar bleef ze bij ons tot oma en opa er waren met grote broer.

Na een week zagen we elkaar terug. Veerle had een prachtig geboorteverhaal geschreven en we bespraken de hele bevalling nog eens. Ook Elke was er bij want die had de bevalling zelf jammer genoeg niet gehaald. Veerle vroeg mij of deze bevalling helend had gewerkt voor de eerste. Toen was ik daar niet helemaal zeker van maar nu des te meer.

Veerle, bedankt dat je er bij was. Je hebt iets waar ik grote schrik voor had mee omgezet in een prachtige gebeurtenis. Dat was zonder jouw hulp en steun zeker niet gelukt!