De  HypnoBirthing® geboorte van M.

41 weken en 3 dagen: volgens de gynaecoloog was dit de limiet en zou ik dan ingeleid worden. Ik voelde in dit gesprek dat ik hier niet veel op te zeggen had. En ik zag er enorm tegenop want ik wilde alles zo natuurlijk laten gebeuren, zowel voor mijn lichaam als voor mijn kindje.

Ik heb veel ontspanningsoefeningen gedaan, veel gevisualiseerd, 4 accupunctuursessies gehad en me voldoende geïnformeerd over het eventuele inleiden om de stress hiervoor weg te nemen.

Maar helaas…

Op 41 weken en 3 dagen gingen we ’s morgens naar in het ziekenhuis voor controle aan de monitor en hebben we onze geboortevoorkeuren besproken met de vroedvrouw die alles heel ok vond.

Elke keer als er iets gedaan werd heeft onze vroedvrouw alles super uitgelegd en opnieuw uitgelegd tot ik echt begreep wat er ging gebeuren.

Ik kreeg de kamer met het geboortebad, om de arbeid erin te kunnen doen.

Na 2 pilletjes bleek ik 5 cm te hebben (dit wist ik pas nadien) en heeft de vroedvrouw samen met de assistente gynaecologie mijn vliezen gebroken. 

(Volgens de gynaecoloog en vroedvrouw was dit nog heel natuurlijk, geen van beiden heeft me gezegd dat alles heviger zou worden nadien. Nochtans had ik dit wel expliciet nagevraagd.)

Door al die ingrepen heb ik ook veel aan de monitor moeten hangen maar ik had thuis alle ontspanningsoefeningen altijd liggend in mijn bed geoefend dus eigenlijk was dit wel mijn ontspanningshouding. Gelukkig!

Omdat er in de kamer ook veel licht was en er geen verduistering mogelijk was heb ik mijn oogmasker de hele tijd opgedaan. Dit hielp mij echt om me van alles af te sluiten en mijn man vond ook dat ze mij hierdoor wel met rust lieten en alles stilletjes met hem bespraken.

De golven zijn dan snel veel heviger geworden maar bij elke golf hielp mijn man me. De zwaarste waren de paar die ik alleen moest doen omdat ik was gaan plassen.

Het bad zijn ze na een dik half uur of zo na het breken van mijn vliezen beginnen te vullen. Maar daar ben ik uiteindelijk niet in geraakt.

Na 1,5u kreeg ik toch plots ineens andere soort golven, meer in de rug en hielp de golfademhaling niet echt meer. Dus begon ik met de geboorteademhaling.

In het begin twijfelde ik nog, maar na een tijdje kreeg ik door dat ons kindje er aankwam en heb ik mijn man verwittigd.

(Blijkbaar heb ik toen een epidurale gevraagd aan mijn man, hij heeft toen gezegd dat ik dat niet nodig had en dat ik zonder kon.)

Het begon toen echt heel heftig te worden en mijn man hielp me door me te helpen herinneren dat ik moest ademen en zei me mijn affirmaties.

Ik denk dat mijn lichaam ook gewacht heeft om ons kindje te laten komen tot de vroedvrouw en gynaecoloog effectief in de ruimte waren omdat ik wilde dat alles goed verliep en dat er iemand extra aanwezig was. Maar eigenlijk stonden ze er maar wat bij en ze hebben misschien 1 keer iets gezegd.

Ik heb me met mijn man afgesloten en hij heeft me geholpen om ons kindje te laten komen. Door me te laten ademen.

De onderwaterbevallingen op de filmpjes leken me altijd heel rustig en fijn maar eigenlijk is ons kindje geboren hoe ik het bij elke oefening van de cursus had gevisualiseerd.

Ondanks de inleiding hebben we een hele mooie geboorte gehad en is het wel gelopen hoe ik wilde. Ik kijk er met veel liefde naar terug.

We zijn van begin tot het einde een team geweest en hebben ons kindje samen op de wereld gezet.