De  HypnoBirthing® geboorte van Aria

Graag wil ik mijn geboorteverhaal delen. Omdat ik eerlijk durf zeggen dat ik er trots op ben, en ook vooral zeer dankbaar voor alle hulp, begeleiding en steun die ik heb gekregen. En daarnaast ook omdat het een positief geboorteverhaal is, en je dat helaas nog veel te weinig hoort. Geboorte kan zo krachtig, intens en ongelooflijk mooi zijn. Kan je je op en top vrouw laten voelen. Het is niet iets dat we moeten ondergaan om ‘de baby er uit te krijgen’. Het is tijd dat vrouwen die oerkracht in zich terug naar boven laten komen en het geboorteprocess reclaimen. Want een zachte geboorte voor moeder en kind, een zeemzoete start op deze wereld voor het kindje, is dat niet het mooiste begin van een meer liefdevolle wereld?

Maar goed ik dwaal af... mijn bevalling van ons tweede kindje Aria is voor mij begonnen donderdagochtend 6 februari. (Ik heb wel eens iemand horen zeggen dat het begin van een bevalling plaatsvindt aan het begin vak de zwangerschap... wat naar mijn gevoel ook klopt...)

Om 2u ‘s nachts werd ik wakker en voelde vanalles gebeuren in mijn lijf. Om de vijf minuten voelde ik een opwelling in mn hartstreek, alsof mijn adem plots op een andere plaats stroomde en mn hart opensperde, waarop volgend ik een trekkerig gevoel kreeg onderaan m’n buik dat een 30-tal seconden duurde. Ik wachtte even af om te kijken of het gevoel terugkwam. Het werd steeds regelmatiger en duidelijker. Het voelde eerst eigenlijk niet als weeën, maar echt als het openen van m’n hart. Na een tijdje begon ik deze sensatie toch als weeën te herkennen omdat de samentrekkingen in m’n onderbuik sterker werden. Ik probeerde verder te slapen maar had ondertussen zo ‘n euforisch gevoel in m’n hart dat dit praktisch onmogelijk was. Toen mijn man om 5:30 naar het werk vertrok heb ik nog getwijfeld of ik hem zou zeggen thuis te blijven of niet. Maar ik was nog niet zeker genoeg of de weeën überhaupt wel weeën waren en of ze wel zouden doorzetten dus ik besloot te wachten. Tussen 6 en 7u werden ze echter steeds heviger en was ik helemaal zeker dat het echt wel weeën waren. Dus om 7u besloot ik mijn man heel opgewonden te bellen dat hij naar huis kon komen. Terwijl ik op hem wachtte liet ik ook de vroedvrouw weten dat de bevalling gestart was en ik nu om de 4 à 5 minuten een goede wee had van ongeveer 40 seconden. Een uurtje later werd onze dochter Moana wakker en kwam ook mijn man thuis aan. Ik probeerde me te concentreren op het opvangen van de weeën maar met al die plotse commotie in huis werden ze minder sterk en minder frequent... ik had het nooit gedacht, maar toen mijn man rond 10:30 Moana naar de onthaalmoeder deed, viel alles plots helemaal stil. En daar zat ik dan. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven, wat onstpanningsoefeningen te doen, te luisteren naar hypnobirthing relaxaties,... maar niets leek te helpen. Dan maar laten weten aan de vroedvrouw dat het er naar uit zag dat het nog even ging duren.

Die dag heb ik ervan proberen te genieten nog even rustig alleen met mijn man samen te zijn, we zijn wat gaan wandelen, iets gaan drinken in ons favoriete cafeetje,... de uren verstreken en eigenlijk zaten we samen gewoon wat te wachten. Toen ‘s avonds Moana thuiskwam bedacht ik dat het beter was om haar bij mijn ouders te laten slapen, zo zou hetzelfde scenario als die ochtend zich niet nog eens herhalen... hoewel het wel moeilijk was om Moana te zien vertrekken, hoopte ik dat ik zo de juiste beslissing maakte.

De volgende nacht sliep ik wel wat onrustig, maar ik vertrouwde erop dat de baby wel zou komen als zij er klaar voor was. Na een paar keer wakker te worden, voelde ik rond 5u ‘s ochtends opnieuw wat opkomen. Even later werd weer duidelijk dat de weeën inderdaad weer op gang aan het komen waren. Ze voelden wel anders vandaag dan de dag voordien. Steviger onderaan m’n buik. Ik wachtte geduldig af of ze dit keer wel zouden doorzetten voor aleer ik mijn man iets vertelde. Rond iets voor 7 bracht ik de vroedvrouw op de hoogte, de weeën kwamen regelmatig, stevig zelfs en ik maakte me mentaal klaar om te gaan vertrekken naar het geboortehuis. Ik probeerde tussen de weeën opnieuw goed te ontspannen en luisterde naar wat hypnobirthing affirmaties. Ik nam een zalig bad en luisterde naar ‘Stood up for love’ van Live, een lied waar ik plots heel emotioneel van werd zeker toen ik de tekst echt las voor het eerst. (De hele bevalling en dagen erna heb ik nog met dit lied in mijn gedachten gezeten) De uren streken voorbij en rond 10u waren de weeën plots weer wat afgezakt. Zucht... ze waren er nog, maar slechts om de 10 à 15 minuten... ik belde de vroedvrouw en ze zei gewoon om 13u langs te komen, de afspraak die we al hadden ingepland... Mijn man en ik hebben nog wat gerust, we zijn een klein wandelingetje gaan maken rond de blok om zo te proberen de bevalling meer op gang te laten komen. Maar intussen had ik me er al bij neergelegd... ze komt wanneer ze er klaar voor is! Ik kan alle trucjes toepassen die ik ken, maar forceren zal niet lukken!

Dus we zijn gewoon naar de afspraak met de vroedvrouw gegaan, en daarna zelfs naar Hasselt geweest. Iets lekker en gezonds gaan eten bij Puur, en een heerlijke cinnamon roll met cookie dough gaan halen bij Peas! Toen was het tijd om Moana te gaan halen bij de onthaalmoeder, en hoewel de weeën er nog steeds waren en best stevig, zijn we toch maar terug naar huis gegaan. Mijn man zei dat hij graag even met Moana naar de speeltuin wou gaan, en ik bleef even thuis om te rusten.

En rara... op dat kleine uurtje tijd werden de weeën echt wel stevig. Ik moest me concentreren op m’n ademhaling om erdoor te geraken en kon het niet verdragen om in bed te blijven liggen. Dan maar opstaan en wiegen en m’n lijf volgen... tegen bijna zes uur belde ik mijn man, ze bleven nu wel lang weg en ik voelde me wat koortsachtig en dacht dat het nu toch best was naar de vroedvrouw te vertrekken!
En zo is het dus gekomen dat Moana ook meeging naar het geboortehuis... het heeft zo moeten zijn, (wat ik eigenlijk altijd al wilde, maar twijfelde of het wel kon!) want pas toen zij er ook bij zou zijn, hebben de weeën doorgezet.

In de auto moest ik me ook echt concentreren om de weeën op te vangen. Het moment dat we aankwamen bij het geboortehuis, zeker toen ik boven de zolderkamer zag, voelde ik tranen van geluk komen opwellen. Dit voelde zo juist.
De vroedvrouw was kaarsjes aan het aansteken, het bad was gevuld, het licht gedimd, en Moana en mijn man waren hier bij mij, bij ons. Alles was perfect zoals ik het gedroomd en gehoopt had.

Moana begon meteen heel leuk te spelen, o.a. met een babypop die ze leuk vanalles liet zien. Mijn man haalde alle spullen naar boven en ik vroeg hem wat hypnobirthing affirmaties op te zetten.
De vroedvrouw vroeg of ik het oké vond om te kijken hoe ver ik was, en ik stemde hiermee in. Ik legde me neer op het bed om me te laten onderzoeken. De harttonen waren heel goed en bleek dat ik al 6 cm had. Ik was blij te horen dat het al goed vlotte, we zouden de baby snel in onze armen hebben!

Stilaan ontglipte de realiteit me meer en meer terwijl ik in mezelf keerde bij elke wee die sterker werd. Na een korte tijd ontdeed ik me van alle kleding, het zat alleen maar in de weg. Ik wiegde, leunde op de rand van het bad en zocht vooral veel steun aan de draagdoek die aan een balk aan het plafond hing. Ik volgde m’n lichaam. Tussendoor ving ik flarden op van Moana die aan het spelen was, een leuke en zo zoete afleiding van de intensiteit van de weeën. En ik genoot ook enorm van zoete momenten met mijn man, zijn lichte aanrakingen, een warme kus, zalig! Nu en dan kwam de vroedvrouw eens luisteren naar de harttonen van het baby’tje, deze zaten altijd heel goed.

Op een gegeven moment werden de weeën echt intens, het werd wat zwaarder om ze zo op te vangen, zelfs met het hangen aan de draagdoek, wat tot dan heel goed had geholpen. De vroedvrouw stelde voor dat het misschien een goed moment kon zijn om in het bad te gaan. Ik wachtte nog een wee af, maar bedacht toen dat dit inderdaad wel een welkome verandering zou zijn.

Toen ik in het water stapte bracht dit een zalig gevoel van verlichting. Ik weet nog vaag dat Moana vroeg ‘is het leuk in het bad mama?’ En dat ik met een lach kon antwoorden, net na een wee, ‘ja Moana het is zalig in het bad!’ Het was even zoeken naar een goede positie in het bad. Want ondanks dat het deugd deed, werden de weeën nu echt wel heel heftig. Ik veranderde steeds van positie om ze te kunnen opvangen. Van hangen op de kant, naar op de knieën, naar mijn man zijn handen vasthouden... elke wee werd de druk steviger. Ik was volledig in mezelf gekeerd en van de wereld afgesloten. Plots begon ik ook heel erg te bibberen. Het water voelde voor mij enorm koud. De vroedvrouw vond het vreemd want dit voelde voor haar echt niet zo, maar omdat ik zo schudde, ging ze snel emmers met heet water bij halen. Ik weet nog steeds niet of ik zo bibberde van de kou, of van de intensiteit van de bevalling. Want ook voordat ik in het water ging, voelde ik m’n knieën al knikken. Stilaan kwam het water op een betere temperatuur. Maar ik kwam op een moment dat ik het effe echt moeilijk had. De weeën waren zo sterk en ik voelde een enorme druk vooraan en onderaan in m’n buik. Ik zei het tegen mijn man en de vroedvrouw, ‘it’s difficult’. Ze gaven me allebei bemoedigende woorden, dat ik het heel goed deed en dat de geboorte nu echt wel nabij was. De vroedvrouw bevestigde dat de druk die ik voelde vermoedelijk de vliezen waren die snel zouden breken. Daarna zou het echt snel gaan.

Een paar weeën later voelde ik plots verlichting, een wolkje in het badwater bevestigde dat de vliezen waren gebroken. Yes, eindelijk! Ik kon mentaal echt een klik maken. We kunnen dit aan samen, lieve baby. Nog enkele weeën en je kan naar buiten komen. Ik voelde plots zo’n zekerheid en kracht. Mijn baby’tje zou snel in onze armen liggen! De weeën waren nog steeds stevig, maar ik voelde me zo zeker. Ik liet de intensiteit toe, hoe hevig het ook was, dit was ook de manier dat mijn baby ter wereld zou komen! Dus ik gaf volledig toe aan het proces en ging er zelfs in mee. De affirmaties op de achtergrond bevestigden dit en hielpen me me daarop te concentreren. Plots voelde ik dat het tijd was om te gaan persen. Mijn baby zou gaan dalen en kwam eraan! De volgende wee liet ik mijn adem en buik helemaal naar beneden gaan. Zo heftig, maar daar voelde ik plots haar hoofdje! Ik dacht als ik nu mee pers, dan zal ze komen. En toen ik dit deed kwam haar hoofdje. Ik stond zo versteld van mezelf, van hoe ik mijn lichaam zo kon toelaten haar geboren te laten worden met zo’n snelheid! Het moment dat haar hoofdje geboren was, staat voor eeuwig in mijn herinneringen gegriefd. Het was een absoluut magisch moment. Ik voelde haar haartjes met mijn hand en zo’n liefde en zachtheid. Ik wist dat ze de volgende wee er zou zijn. En inderdaad, nog één keer goed persen en ze was er! Ik kon haar zelf oppakken! Met de hulp van de vroedvrouwen deden we de navelstreng af van haar schouder en legden we ze bij mij. Ik was zo ontroerd. Des te meer toen ik opkeek en Moana’s verbaasde blik zag. Ze heeft het mogen zien gebeuren, de geboorte van haar zusje. Mijn man achter en naast me. En Moana tegenover me, naast de vroedvrouwen.

Aria, mooi, heftig, intens, prachtig en krachtig, geboren in het water, omgeven door zoveel zachtheid en liefde. Beter dan ik ooit had durven dromen. ❤️