Mama van Noest vertelt over haar droombevalling

Veerle ken ik al jaren. Toen ze me vertelde dat ze doula zou worden, wist ik dat ik haar bij de bevalling zou vragen als er ooit nog eens gezinsuitbreiding zou komen. Maar op dat moment was dat niet de verwachting.

Jaren later - onze andere kinderen waren inmiddels al 6 en 8 - werd ik onverwacht zwanger. Nog vóór we goed en wel aan het idee gewend waren, heb ik Veerle gevraagd of ze mijn doula wilde zijn.

Door mijn eerdere bevallingservaringen - in het ziekenhuis - had ik er wel vertrouwen in dat ik kon bevallen, nogal snel zelfs. Ook had ik er vertrouwen in dat mijn man me op dat moment zou kunnen aanvoelen, begeleiden, ondersteunen. Toch had ik zorgen. Mijn vorige bevallingen waren zó plotseling begonnen, zó heftig en zó snel gegaan! Als dit opnieuw zou gebeuren, zou ik van het ene op het andere moment alles moeten laten vallen, waar ik ook was. Ook zou ik niet voor onze kinderen kunnen zorgen. En mijn man ook niet, aangezien alle aandacht naar mij zou gaan.

Maar wat zou er dan met de oudere kinderen moeten? Als ik de steun van mijn man nodig heb, wie steunt dan de kinderen? De tijd die mijn ouders nodig hebben om te komen, is langer dan de tijd die ik nodig heb om te bevallen....

.... gelukkig nam Veerle mijn zorgen weg. Zij zou dag en nacht bereikbaar zijn. En in de buurt zijn... wat een opluchting!

Vóór de bevalling kwam ze langs om te bespreken wat onze zorgen en wensen waren. Ze noteerde telefoonnummers, schooltijden en adressen. Dat gaf me zoveel rust! Zo wist ik dat ik me daar tijdens de arbeid geen zorgen over hoefde te maken.

Maar we bespraken nog méér. Waar de kinderen wel en niet bij mochten zijn, waar ze van zouden kunnen schrikken. Ook dingen waar ik zelf niet aan had gedacht, zoals wat we wilden als we toch naar het ziekenhuis moesten, wat met pijnbestrijding, wat met foto's, welke houdingen ik fijn vond. Dit gaf me steeds meer vertrouwen. Ik keek er naar uit.

In de weken vóór de uitgerekende datum, belde ze me steeds vóór ze op het punt stond om ergens naartoe te gaan waarvandaan ze minder snel bij me kon zijn. Om te vragen of alles nog rustig was in mijn buik. Aan alles kon ik merken dat ze zich ervan bewust was hoe snel het bij me kon gaan en hoe serieus ze haar belofte nam om op tijd bij me te kunnen zijn. En snel ging het!

Ik werd 's nachts wakker van het breken van de vliezen. Na een kwartier begonnen de weeën. Tussen twee weeën door had ik net tijd om antwoord te geven op de vraag of we Veerle al moesten bellen, zo snel volgden ze elkaar op. Mijn man belde Veerle. Daarna de verloskundige, die ook meteen zou komen. Weer tussen twee weeën door lukte het me om de trap af te lopen, zodat ik beneden zou kunnen bevallen op het ziekenhuisbed dat klaar stond. Op een krukje, naar voren hangend over het bed, ving ik de weeën op. Even later kwam Veerle. Tussen twee weeën door raakte ze me voorzichtig aan om hallo te zeggen en verrassend genoeg voelde ik meteen dat ik niet aangeraakt wilde worden, zelfs niemand in mijn buurt wilde hebben! Ook toen de twee verloskundigen er waren. Ik vond het fijn om te weten dat ze er waren, maar wel aan de andere kant van de kamer. Mijn man was bij me en aan de eettafel zaten Veerle en de verloskundigen. Deze drie vrouwen gaven me vanaf die afstand de ruimte om zelf te bevallen, precies wat ik nodig had. Één uur na de eerste wee, ging ik als vanzelf van mijn krukje af en hangend over het bed, op mijn knieën, begon ik te persen. Vanuit de andere kant van de kamer werd ik gestimuleerd om naar mijn eigen lichaam te luisteren. Dat voelde zo goed! Na een tijdje persen, besefte ik ineens dat ik mijn kind zo niet zou kunnen opvangen en het op de grond zou vallen. Toen ik dat vertelde, stelde de verloskundige me gerust: mijn man zou ons kind opvangen. Vanaf dat moment voelde ik zijn ondersteunende aanwezig nog meer. Hij zat achter me en hield zijn handen klaar. Maar het lukte me niet! Ik perste en perste, maar m'n kind was zo groot! Ik was niet meer buiten adem, want er zat nu meer tijd tussen de weeën, maar ik kreeg het er niet uit.

Toen ben ik gaan zingen. Een wiegenliedje dat ik speciaal voor mijn baby had gemaakt.

Kom maar, mijn schatje, ik houd toch van jou

Kom, als je voelt hoe dat moet

Heus, ik blijf bij je, ben niet bang voor de kou

Kom maar, want alles komt goed

En toen kwam hij.

"Een jongen!" riep mijn man. Samen met de verloskundige hielp hij me om mijn glibberige babietje in mijn armen te nemen. Wat voelde dat goed! En meteen kwam onze oudste zoon uit bed, die papa had horen roepen.

Na de bevalling is Veerle gebleven tot alles helemaal rustig was. Ze heeft de kinderen begeleid in het kennismaken, me ondersteund toen ik flauwviel, water gebracht, foto's genomen.

Diezelfde avond kwam Veerle opnieuw. Ze gaf ons het bevallingsverhaal, met prachtige foto's! Ik was diep onder de indruk: ik had alleen van op afstand haar aanwezigheid ervaren, maar zonder dat het mij was opgevallen, had Veerle prachtige foto's geschoten: het opvangen van de weeën, de geboorte, het drinken aan de borst. Ik had nooit gedacht dat zulke foto's mooi zouden zijn, maar dat waren ze wel!

Ik voelde me dankbaar dat ik zo'n droombevalling mocht meemaken en nu had ik er zelfs foto's van, iets dat voor altijd deze herrineringen zal versterken!

Als ik eraan terugdenk, ben ik opnieuw ontroerd. Ik ben Veerle dankbaar voor haar beschikbaarheid, aanwezigheid, steun, verhaal en de foto's. Mede dankzij haar is dit een prachtigere ervaring geworden dan ik had durven wensen.