Een positief geboorteverhaal - HypnoBirthing®

Bij de start van mijn tweede zwangerschap was ik heel gelukkig dat er een nieuw wondertje op komst was. Bij mijn eerste bevalling was ik ook al overtuigd dat een natuurlijke bevalling mogelijk moest zijn. Toen ik dit besprak met mijn vroedvrouw en haar vroeg of ik best een cursus volgde, zei ze dat iedereen wel kon puffen als het moest en dat dit allemaal wel vanzelf zou gaan. Ik ging met het idee naar mijn bevalling dat we wel zouden zien hoe het liep. Bij mijn eerste kindje brak mijn water om 23 uur in de avond en heb ik doorheen de nacht samen met mijn vriend (die niet goed wist hoe hij mij kon helpen) in het ziekenhuis de weeën opgevangen. Om de 2 uur kwam de vroedvrouw kort checken met maar weinig bemoedigende woorden. In het bad gaan mocht niet omdat ik niet genoeg vorderde en mijn water al gebroken was. In plaats van mij te stimuleren om alles op gang te trekken en mijn opening te bevorderen, zeiden ze dat ik best probeerde te rusten en slapen tussen de golven door. Het feit dat ik elke 3 minuten hevige golven had, maakte dit ‘advies’ natuurlijk vrij onmogelijk. Na een lange nacht, heb ik uiteindelijk om 7 uur in de ochtend besloten epidurale pijnstilling te laten plaatsen toen ze dit vanuit het team voorstelden. Vanaf dan werd het een heel medische bevalling. Jammer genoeg niet wat ik ervan verwacht had en ik heb het hier dan ook lange tijd heel moeilijk mee gehad. Ik voelde me gefaald als mama, dat ik mijn zoontje niet de mooie geboorte kon geven die ik voor hem en mezelf voor ogen had.

Bij de tweede zwangerschap besefte ik dat het ook anders kon! Ik ben beginnen zoeken naar een doula en kwam uiteindelijk uit bij Veerle, die ook nog eens een cursus HypnoBirthing gaf. Super! Mijn vriend en ik begonnen vol goede moed aan de cursus en we leerden elke week meer en meer technieken om ons samen door de golven te leiden. Mijn vriend heeft het boek niet gelezen en heeft ook thuis niet veel kunnen oefenen met mij. Hierdoor was ik nog niet helemaal zeker van mijn stuk en was ik ook blij dat ik voor een doula gekozen had. Zelf oefende ik meer en meer doorheen de zwangerschap, begon ik positiever te worden, voelde ik me krachtig genoeg en keek ik ook uit naar de bevalling. Al kwam af en toe ook de twijfel weer sterk naar boven en merkte ik dat ik nog niet voldoende vertrouwde op mijn lichaam om dit zonder continue ondersteuning te doen. Hierdoor was ik ook zo blij dat ik Veerle beter leerde kennen doorheen mijn zwangerschap en dat ze wist hoe mijn vriend en ik onze bevalling voor ogen hadden. Een van mijn grootste zorgen was dat ik nog een uur naar het ziekenhuis zou moeten rijden om te bevallen in het ziekenhuis waar ik wou bevallen.

Toen ik 39 weken voorbij was, merkte ik nog steeds zo goed als niks. Die oefenweeën die vaker bij een tweede zouden voorkomen, bleven uit en ik had amper harde buiken. Veerle kon enkel het weekend van 7 en 8 september niet werken als doula -net op mijn uitgerekende datum- maar ik maakte me gezien het uitblijven van enige symptomen geen zorgen. Een even fijne back-up doula, Leen, was voorzien mocht het toch nodig zijn. Vrijdag 6 september zou ik wel op controle gaan bij de gynaecoloog in Leuven, iets waar ik eigenlijk niet naar uit keek omdat ze mij wouden strippen en ik dit niet wou, zeker omdat ik niet wou bevallen in dat weekend. Op donderdagavond maakte ik een fijne wandeling met mijn vriend en voor het eerst kreeg ik wat meer harde buiken die ook wat bleven aanslepen na de wandeling. Geen probleem, ik ging op tijd slapen om voldoende uitgerust te zijn, de harde buiken trokken weer weg en ik had best een goede nacht.

Vrijdagochtend stond ik op en voelde ik -nadat de oudste afgezet was op de crèche- een soort kalmte die mij overviel. Het was mooi weer, het huishouden was in orde en in de namiddag zou ik naar Leuven gaan voor controle. Ik kon me even rustig neerzetten, beetje muziek, boekje lezen en gewoon genieten. Tegen 10.30 uur kreeg ik opnieuw een eerste harde buik. Ongeveer om het kwartier volgden er en ik merkte dat ze vrij intens waren, maar ze werden ook niet heviger na verloop van tijd en ze volgden elkaar niet sneller op. Ik liet weten aan Veerle en Leen dat ik wat oefengolven had. Ik bleef rustig en positief en probeerde zoveel mogelijk te rusten. Omdat ik tegen half vier naar Leuven zou vertrekken besloot ik om half drie dat ik toch even een bad zou nemen, zodat de oefengolven zouden wegtrekken. Eenmaal in het warme bad nam de intensiteit fel af en voelde ik enkel nog de samentrekkingen van mijn buik die wel aanwezig bleven. Na een half uurtje besloot ik uit het bad te komen en quasi onmiddellijk werd de intensiteit van mijn golven weer veel sterker. Ik begon voor het eerst te denken dat het wel eens voor echt zou kunnen zijn.

Eenmaal in de auto begon ik te timen, zodat ik iets objectiever kon weergeven aan de gynaecologe wat er bezig was. In het begin van de rit kwam er elke 8 minuten een golf en toen we in Leuven aankwamen was dit al elke 4 minuten. Volgens mij bracht de innerlijke rust dat ik die dag sowieso tijdig naar Leuven zou gaan en die rit al gepland was, mijn arbeid ook effectief die dag op gang. In de auto stonden positieve affirmaties op en ik bleef kalm en gefocust doorheen de rit. De gynaecologe had redelijk wat vertraging en dus ging ik rustig door met golven opvangen in de wachtkamer. Ik concentreerde me op mijn ademhaling en bleef zoveel mogelijk rechtstaan nu ik niet meer hoefde te zitten. Bij de gynaecoloog binnen werd bevestigd wat ik eigenlijk al wist: ik was in actieve arbeid en had reeds 3 cm ontsluiting. Wat was ik gelukkig dat ik al zo ver was geraakt zonder mezelf op te jagen en zonder af te zien. Elke golf bracht me dichter bij mijn kindje en ik kon, nu de onzekerheid wat weg was, nog meer opgaan in het moment. Ondanks dat in de HypnoBirthing cursus gezegd was dat een vaginaal onderzoek niet noodzakelijk was omdat dit enkel een momentopname was, merkte ik dat ik toch nood had aan die korte bevestiging dat ik wel degelijk vorderde. Als er iets is dat de cursus en Veerle me bijgebracht hebben, dan is het dat ik zelf keuzes kon maken die mij zouden helpen tijdens de bevalling en waar ik volledig achter stond.

Op weg naar het ziekenhuis hadden mijn vriend en ik een kort overleg of we eigenlijk wel de back-up doula Leen zouden verwittigen, gezien we tot nu alles goed onder controle hadden en we het natuurlijk ook jammer vonden dat Veerle er niet bij kon zijn. We hadden het hele traject immers met haar opgestart en er samen met haar naar uit gekeken. Uiteindelijk besloot ik dat ik toch voor de zekerheid Leen erbij wou hebben, het kon immers nog alle kanten opgaan. Ik verwittigde zowel Veerle als Leen dat de arbeid begonnen was en we richting ziekenhuis reden. Leen antwoordde dat ze zo snel als mogelijk naar Leuven zou komen, maar dat ze toch nog even zou weg zijn gezien de lange rit die ze nog voor de boeg had.

Rond 18 uur in het ziekenhuis aangekomen werd ik aan een draadloze monitor gelegd en mocht ik nog iets eten. Mijn vriend ging de valiezen uit de auto halen en ik begon de kamer wat te installeren naar mijn zin. De gordijnen toe gedaan, licht op een zachte stand, de regenboog relaxatie opgezet en een beetje wiegen doorheen de kamer tijdens de golven. Tegen 20 uur kwam de vroedvrouw opnieuw binnen om te controleren. Ik had 4 cm, de golven waren nog steeds gemakkelijk op te vangen met mijn ademhalingstechnieken en ik was rustig en positief. Ik ging in het donker onder de douche zitten (in bad durfde ik nog niet te gaan omdat ik bang was dat de golven zouden afzwakken) en bij elke nieuwe golf sproeide ik warm water over mijn buik. Dat deed echt deugd en ik merkte dat mijn golven sneller op elkaar begonnen te komen en ook intenser werden.

Om iets voor 21 uur kwam de vroedvrouw samen met Leen binnen. Ondanks dat ik Leen enkel nog maar gesproken had via Skype, werd al snel duidelijk dat ze mij op mijn gemak kon stellen (ik was ook opgelucht dat ze er was en blij dat we besloten hadden haar te bellen) en ze hield zich in het begin wat op de achtergrond om mij en mijn vriend te laten doen waar we mee bezig waren. Ik kwam net weer onder de douche uit en er werd voorgesteld om toch in bad te gaan. Het warme water was super aangenaam en ik begon meer en meer in mijn eigen cocon te trekken. Alle affirmaties en relaxatieoefeningen hebben zeker geholpen, maar vooral de concentratie op mijn ademhalingstechnieken en de gedachte dat na elke piek het ook weer ging wegebben, zorgden ervoor dat ik rustig bleef en mijn golven relatief vlot bleef opvangen. Om 22 uur brak mijn water en liet ik me weer controleren. Nog steeds 4 cm. Leen stelde me gerust dat het wel vaker gebeurde dat een vrouw wat langer rond die 4 cm bleef hangen. Ik bleef positief, maar wou wel weer uit bad om de zwaartekracht wat meer zijn werk te laten doen en meer te bewegen.

Ik heb een dik uur de golven buiten het bad opgevangen. Hier was de hulp van Leen en mijn vriend dan ook meer dan welkom. Ondertussen was concentratie tijdens het opvangen van een golf echt hard nodig en kon ik de aanmoedigingen en massagetechnieken van Leen ook echt appreciëren om rustig te blijven. Ik hing rond de nek van mijn vriend en wiegde me door elke golf heen. Tegen iets voor 12 ging ik terug in bad en een tijdje later kwam de vroedvrouw nog eens controleren. Ze zag dat we goed bezig waren en nog steeds alles onder controle hadden. Ondertussen had ik 6 cm. Onmiddellijk na de controle werden mijn golven veel intenser en kwamen ze ook veel sneller op elkaar. Ik merkte dat ik het veel moeilijker begon te krijgen en was blij dat ik terug in bad zat. Ik probeerde nog steeds mijn ademhaling onder controle te houden, maar begon hier ook meer en meer bij te kreunen en ik werd onrustiger. Leen merkte dit ook, maar bleef me aansporen om naar beneden toe te ademen en kalm te blijven. Leen en mijn partner probeerden me te helpen met te duwen op enkele drukpunten en een nat koud washandje, wat ontzettend deugd deed tijdens de golven.
Ik was ondertussen alle besef van tijd kwijt. Op een bepaald moment voelde ik dat ik begon te persen. Ik volgde mijn lichaam dat het volledig overnam en begon te grommen en kreunen bij elke golf. Deze kwamen heel snel opeen en ook tussen de golven door werd het heel zwaar. Ik was even al mijn technieken om kalm te blijven kwijt, ik kreeg het vrij snel heel moeilijk en begon te roepen dat het pijn deed. Leen en mijn vriend bleven kalm en aanmoedigend. Volgens Leen ging het goed, maar ze merkte dat ik heel onzeker werd en stelde voor om de vroedvrouw te laten komen. Toen de vroedvrouw en assistente gynaecologie binnen kwamen had ik echt al stevige persgolven. Ze vroegen me of ik het zag zitten om uit bad te komen. Mijn stilzwijgend antwoord en een kleine hint van Leen was voldoende om niet al te hard aan te dringen, ondanks dat een bevalling in bad niet toegelaten was.

Toen mijn vaste gynaecologe dan ook toekwam, werd de druk om mij uit bad te halen veel groter. Ik merkte dat ik wel wou opstaan, maar bij elke verandering van houding kwam er onmiddellijk weer een golf aan en kon ik geen kant meer op en moest ik echt mee persen. Ik had blijkbaar nog maar 8 cm en geen volledige ontsluiting, maar zo voelde het voor mij niet aan. Uiteindelijk was er toch eens heel even een rustmomentje tussen de golven door en ging ik op handen en voeten zitten om uit bad te komen. Met deze houdingsverandering voelde ik tijdens de golf die erop volgde de baby volledig zakken. Waar ik het gevoel had dat ik best zo bleef zitten, werd me toch aangemaand om terug half rechtop naar achter te hangen zodat ze beter zicht hadden. Op die moment was ik niet meer in staat om er echt tegenin te gaan en volgde ik blindelings de instructies op. Ik dacht enkel dat het moment dat ik mijn kleintje zou ontmoeten, nu wel heel dichtbij was. Enkele moeilijke persgolven later werd mijn zoontje geboren en kon ik hem op mij leggen in bad. Wat een fantastisch gevoel! De onmiddellijke liefde voor mijn kleintje in combinatie met de opluchting en de overwinning van een natuurlijke bevalling zonder medische interventies. Geen enkel ander gevoel kan daar tegenop! Door complicaties bij de eerste bevalling, werd de nageboorte wel gecontroleerd opgevangen op het bed, maar daar was ik al lang niet meer mee bezig. Enkel nog aandacht voor mijn kleintje en dat eerste prachtige uurtje met hem op mij.

Ik ben zo blij dat ik gekozen heb voor een betere begeleiding deze zwangerschap en bevalling. Hierdoor kon ik meer naar mijn lichaam luisteren, wist ik beter wat mijn geboortevoorkeuren waren en mijn partner kon me veel beter bijstaan tijdens de arbeid. Ondanks de cursus waar het na regelmatig oefenen zeker mogelijk moet zijn om de bevalling enkel met de geboortepartner te doen, wist ik dat het voor ons een goede keuze was om ook aan te kloppen bij een doula. De extra hulp, de geruststellingen en kalme uitstraling van Leen, waren voor ons heel belangrijk. Ondanks dat het iets anders liep en er een ‘back-up’ kwam helpen, was het ook met Leen een zeer mooie ervaring! Ik ben hen zo dankbaar dat ik samen met hen de kracht gevonden heb om dit moment te kunnen beleven zonder grote angst en dat ik kon genieten van het mooiste van wat de natuur ons te schenken heeft.