Geen pottenkijkers zegt papa...

Mama van Charlotte vertelt

Als kersvers getrouwd koppel vertrokken we op huwelijksreis naar Kos. Ik zou stoppen met de pil en als we iedereen mochten geloven zouden we zeker binnen een jaar pas mogen juichen dat we in blijde verwachting waren. Mocht het toch wel zo zijn dat het in Kos vruchtbare grond is en 9 weken later kreeg ik mijn bloeduitslag van de huisarts. Al 9 weken zwanger en ik moest dringend een afspraak maken bij de gynaecoloog.

Daar begon het al, het inschrijven aan de balie van het ziekenhuis, die typische ziekenhuis lucht, mensen in rolstoelen, de medische secretaressen die hun routineklusjes doen... hier voel ik me echt niet op mijn gemak zei ik al meteen tegen mijn man Maarten. Maar na die eerste echo wanneer we dat garnaaltje gezien hadden met dat knipperlicht vanbinnen was ik de omgeving volledig vergeten. Hoewel het toch bleef rondspoken in mijn hoofd, ik wil geen nummertje zijn en ik wil niet dat er 2 shiften vroedvrouwen en gynaecologen tussen mijn benen komen kijken als ik eenmaal zou moeten bevallen.

Ik kende Veerle al van samen op de dansles en ik had haar al vaak vurig horen vertellen over doula zijn en haar verschillende ervaringen. Dus kwam ik ermee op de proppen bij mijn eigen man, zijn eerste reactie: ‘allez ik wil daar geen pottenkijkers bij eh!’ Waarop ik met een heel relaas kwam waarom ik voor een doula zou kiezen en dat ik zelfs met het idee speelde om thuis te bevallen. Dat was voor hem al helemaal een brug te ver. Toch zette ik door en nodigde ik Veerle uit voor een kennismakingsgesprek. Ze vertelde over de verschillende protocollen die er heersen in een ziekenhuis, welke rechten je hebt als patiënt, welke toegevoegde waarde een doula betekent voor een koppel tijdens de zwangerschap en tijdens de bevalling, voordelen van thuisbevallen enzovoorts. Maarten stelde de ene kritische vraag na de andere en Veerle bleef kalm en antwoordde eerlijk en rechtuit. Iets wat wij ten zeerste appreciëren. Dit moest hij toch even laten bezinken. Maar na een nachtje slapen was het duidelijk, hij wilde een doula erbij zodat hij actief kon meewerken en ondersteunen tijdens de bevalling.

Door de goede raad, wijze woorden en kennis van zowel vroedvrouw Jolande als doula Veerle kozen Maarten en ik niet voor de klassieke witte-jassen-nummertje-zoveel-bevalling maar voor een persoonlijke, intieme, thuisbevalling. Met zoals mijn man al zei; ‘niet teveel pottekijkers’. De gesprekken die hierna volgde met Veerle gingen over alles wat je je maar kan bedenken over thuisbevallen, onderwaterbevallingen, hormoonspiegels, de verschillende fases van de bevalling, natuurlijke pijnbestrijding, mindfull naar je bevalling toeleven, rebozo doeken, zwangerschapsyoga, babyblues, borstvoeding enzovoorts. Het leek één groot afstudeerproject voor Maarten en mezelf.

Maar Zondag 28 mei 2017 zal ons dus ook eeuwig bijblijven. Na ’s ochtends al wat pijnlijke oefen-weeën weggepuft te hebben dacht ik toch wel dat dit ‘the real deal’ was. Voor de zekerheid toch maar even naar Veerle bellen want als dit de pijn van weeën was, laat maar komen dacht ik bij mezelf. Binnen een kwartiertje stond ze hier en volgde ze even op of het startsein effectief gegeven was. Het waren inderdaad de eerste weeeën maar Veerle raadde me toch aan om nog even te gaan slapen. Het kan immers nog lang duren bij een eerste kindje. Als de frequentie van de weeeën sneller ging komen en krachtiger moesten we haar terugbellen en zou ze terugkomen. Onze living werd ondertussen door Maarten en mezelf omgetoverd tot een heus bevallingsparadijs. 2 bevallingsballen, een baarkruk, rebozodoeken in de aanslag en het bevallingsbad in het midden. Toch maar even de raad van Veerle opvolgen en proberen wat te slapen. Ik lag nog geen 5 minuten in bed of ik voelde een warme stroom vruchtwater tussen mijn benen drijven. Nu wisten we het zeker, wij gaan ouders worden. Hierna ging het voor mij als een trein voorbij. Elke wee kwam krachtiger en sneller en dit kreeg ik niet al lachend weggepuft. Hiervoor moest ik me echt concentreren en Maarten moest in mijn buurt blijven als mijn rots in de branding. Hij belde Veerle terug en tegen de tijd dat ze hier was, was ik al verzonken in de weeën zee. Veerle belde op haar beurt vroedvrouw Jolande. Binnen een kwartiertje was ook zij bij ons thuis en ze zag dat het goed vorderde. Maar amaai wat een krampachtige pijn in mijn rug. Maarten heeft met al zijn macht mijn rug gemasseerd. Wat wilde ik op een bepaald moment echt dat water in. Het bevallingsbad werd gevuld en eindelijk kon het water wat tegendruk bieden. In het achterhoofd hoorde ik nog de bevallingsfases die we overlopen hadden met Veerle, ik moet minimum 5cm ontsluiting hebben anders hadden ze me niet in dat bad laten gaan, we zijn dus half weg. Daar zaten alle 3 mijn strijdknechten langs het bad. Maarten hellend over mijn rug om met alle kracht die hij had de rugweeën weg te kneden, Veerle zijlings van me, om met een grote beker warm water over mijn onderrug te laten stromen en Jolande daarnaast om het verloop van de bevalling goed te monitoren en op te volgen. Ik geraakte in een soort van trance van weeën en ontspanning. Ik hoorde vaag mijn 3 strijdknechten overleggen of zachtjes zeggen dat ik een natuurtalent was. Het was precies of zij heel ver waren en toch dichtbij. Ik kreeg vrij snel al persdrang en na 45 minuten persen zwom Charlotte het grote bevallingsbad in. Wat een onwerkelijk gevoel als ik dat kleine mensje in mijn armen nam. We lieten de navelstreng nog uitkloppen en ondertussen gaf Veerle Charlotte een verwelkoming met een prachtig liedje. Eenmaal Maarten de navelstreng had doorgeknipt kon ik het bad uit en mijn eigen zetel in. Daar werd ik nog verzorgd, een paar hechtingen werden aangebracht door vroedvrouw Jolande en Charlotte nam haar eerste slokjes moedermelk bij mij. Ondertussen was Veerle samen met Maarten druk in de weer om het bevallingsparadijs weer terug om te bouwen tot mijn vertrouwde living. Ondertussen belde ik de (schoon)ouders, (schoon)broers en (schoon)zussen om te vertellen dat Charlotte geboren was. Daarna hadden mijn 3 strijdknechten wel een hapje verdient en hebben ze hier nog tagliatelli meegegeten terwijl de kersverse oma’s en opa’s, tantes en nonkels langskwamen.

We kunnen Veerle niet genoeg bedanken om ons vertrouwen te geven in ons zelf en in de keuze die we genomen hebben om vanaf het begin het beste te willen voor onze dochter. Ik heb veel vertrouwen gekregen in mijn eigen lichaam en mijn eigen pijngrens. Ook Maarten heeft veel vertrouwen gekregen, hij heeft mij actief gesteund en zonder hem had ik de bevalling heel anders ervaren. Nooit of te nimmer willen wij een klassieke witte-jassen-nummertje-zoveel-bevalling. Mijn 3 strijdknechten zijn goud waard.